ZELFAFWIJZING, WAAR KOMT HET VANDAAN?

Wanneer we onszelf fysiek willen leren kennen, kijken we vaak in de spiegel, vooral als kinderen. Maar om onze innerlijke zelf te begrijpen, gebruiken we de mensen om ons heen als spiegels. De buitenwereld gebruiken we als een reflectie van wie we zijn, althans dat is wat we denken. Als anderen iets tegen ons zeggen, hechten we daar veel waarde aan en nemen het als waarheid aan. Dit vormt onze zelfperceptie en definieert wie we zijn. Dit is het begin van zelfafwijzing.

Zelfafwijzing, wat zegt de spiegel?

Bijvoorbeeld, als mensen om ons heen ons vaak vertellen dat we te fel reageren, beginnen we onszelf te zien als opstandig. Als we horen dat we lief en vriendelijk zijn, nemen we dat ook als een deel van ons zelfbeeld. We vertrouwen op deze externe spiegels om ons te vertellen wie we zijn en om onze eigenwaarde te beoordelen. Maar wat als die spiegels niet altijd nauwkeurig zijn? Wat als de reflectie die we krijgen vervormd is? Wat als deze spiegel ons niet de waarheid laat zien?

In veel gevallen groeien mensen op met spiegels die vervormde beelden weergeven. Als je bijvoorbeeld een moeder hebt die nooit tijd had om voor je te zorgen, omdat ze te druk bezig was met zichzelf, dan was die spiegel niet erg nauwkeurig. In plaats van liefde en zorg te weerspiegelen, gaf deze spiegel je het idee dat je niet belangrijk was en dat er niet toe deed.

Klopte jouw spiegelbeeld?

Dus, wat zie je wanneer je in deze onnauwkeurige spiegel kijkt? Je ziet een beeld van jezelf als iemand die ongewenst en tot last is. Je twijfelt niet aan de spiegel; je accepteert het als waarheid. Dit leidt tot een zelfperceptie waarin je jezelf als waardeloos en onbelangrijk beschouwt.

Denk vandaag eens na over de spiegels waar jij in hebt gekeken, klopte het beeld wel? Auteur: Madeleine van Mourik.