WAT SPIEGELEN JE OUDERS?

Als kind wil je maar een paar dingen dat je ouders van je houden dat ze trots op je zijn en dat je een verbinding met ze voelt. Het leven hangt tenslotte van hen af. Als kind heb je nog niet het besef dat je ouders zelf trauma’s dragen en hun eigen verleden hebben. Alles wat ze zeggen en doen, betrek je op jezelf. Dat wat ze spiegelen neem je aan als de waarheid. Misschien voel je je als volwassene nog steeds schuldig, omdat je niet goed genoeg bent. 

Van je ouders heb je onder andere geleerd: “Altijd beleefd zijn” en “Eerlijk alles delen“. Maar ook zijn er veel onbewuste zaken die je aanleert en overneemt. Dingen waar je helemaal niet zo bij stilstaat. 

Welke dingen spiegelen zij?

• De manier waarop we relaties aangaan en beleven. Je leert hoe een relatie werkt, door de eerste relaties in je leven te observeren. De relatie met je ouders, tussen je ouders en tussen hen en vrienden etc. Wat was hun manier van communiceren? Hoe gingen ze met anderen om? Wat waren hun verwachtingen? Dit vormt de basis van hoe je je gedraagt in relaties. 

• Grenzen stellen. De manier waarop je met grenzen omgaat, is de manier waarop je ouders met grenzen, of het gebrek eraan, omgingen. Als je ouders duidelijke, consistente grenzen stellen en de grenzen van anderen respecteren, dan begrijp je ze nu. Als je een codependentie-conditionering kent, dan worstel je nu met grenzen, of voelt je schuldig bij het stellen. 

• Je kernovertuigingen. Je neemt alles in je op, wat door je ouders wordt gezegd. Je ziet het als de waarheid. Je beseft niet dat het de waarheid is van je ouders en iets zegt over henzelf.

• Emoties handelen. Hoe je zag dat je ouder(s) met een stressvolle emoties omgingen, zo ga je er nu ook mee om. De kans is groot dat je reactief reageert, omdat je ouders niet bewust waren toen ze je groot brachten. 

• Hoe jij jezelf behandeld. Als je ouders goed voor hun lichaam en geest zorgen en zichzelf niet verraden, dan werkt dat nu bij jou ook zo. Als je ouders zichzelf en hun behoeften verwaarlozen, dan doe je er voor jezelf ook niet toe. 

Auteur: Madeleine van Mourik.