WAT IS JE CLAIM NAAR DE ANDER?

De realisatie dat het niet aan je partner ligt, om jou te voorzien in het gemis van wat je niet hebt gekregen als kind. En dat het wel aan je partner ligt jou precies te triggeren in deze oude pijn, maakt het relatieveld een stuk overzichtelijker en eenvoudiger te bewandelen. Mits je de bereidheid hebt om je eigen pijnstukken helemaal aan te gaan. Zo ja, dan vraagt het leven van jou dat je van de claim afziet dat je partner bepaalde dingen aan jou zou moeten geven. Bijvoorbeeld meer begrip, liefde, aandacht, waardering en ruimte.

Zie van de claim af

Het leven maakt geen fouten. Jullie zijn samen omdat je de kans hebt als twee individuen iets te doorvoelen en doorleven, wat je niet zo diep zou kunnen voelen zonder elkaar. Het is niet mooier noch lelijker dan dat.

Een vers voorbeeld uit mijn eigen relatie met Hans. Gisteren in een gesprek met Hans is er iets voorgevallen waarin we allebei in meer of mindere maten zijn getriggerd. De manier waarop ik reageerde naar Hans toe jaagt hem op de kast en hij schiet in de verdediging en aanval.

Er is geen ruimte voor mijn pijn

Op zo een moment heb ik te nemen dat Hans zich niet kan afstemmen op waar ik mij emotioneel bevind, hij heeft geen ruimte voor mijn pijn, hij is ondergedompeld in zijn eigen pijn en emotionele stroom.

Ik kies ervoor om een wandeling te maken in het bos. Net een dier dat zich terug trekt en zijn eigen wonden likt. Het is even pijnlijk en dan kom ik tot rust en voel hoe de situatie met Hans mij uitnodigt, om van de claim af te zien dat hij anders moet zijn dan hij is. Dat hij anders moet reageren dan hij kan.

Wijzen naar de ander

En ja, ik ken de neiging om mijn tanden daarin te willen bijten, maar dat is allemaal ‘wasting time’. Het is een hele fijne bezigheid van het ego om de vinger te wijzen naar iemand anders om je eigen diepe pijn niet aan te gaan.

Dus ik zie af van de claim dat Hans anders moet zijn, dat is 100% zijn zaak hoe hij is. En het mooie hiervan is dat toen ik thuiskwam na mijn boswandeling Hans dieper was gezakt en mooi contact had met zijn verdriet. Hij was ook in verbinding met de onderstroom van zijn eigen stuk en samen konden we een stukje helen vanuit onze individualiteit. Dat is andere koek dan emotioneel drama wat ontstaat vanuit een geprojecteerde claim en verwijt.

Wie is verantwoordelijk?

Daar waar het je niet lukt om van de claim af te zien dat je partner jou iets moet geven, ben je nog steeds gehecht aan de claim dat je ouders jou meer had moeten geven dan wat hun is gelukt. En daar zit de angel. Je houdt je partner hier verantwoordelijk voor.

Alleen dit besef geeft ruimte om nog meer te zakken in je individuele pijn en ook het vertrouwen dat je het aan kunt. De liefde naar je partner toe mag dan vrijer stromen. Laat het sprookje meteen los dat dit je dichter bij je partner zou ‘moeten’ brengen. Het kan je net zo goed helpen inzien dat je partner geen ruimte heeft om meer te zakken in haar of zijn eigen stuk, dan weet je wat je te doen hebt als jij eraan toe bent, de relatie beëindigen.

Wat kies je?

Of je kiest opnieuw voor je partner en de liefde verdiept. Hoe vaker je dit doet, hoe krachtiger en vrijer de liefde wordt. Zo ervaar ik het met Hans. Ondanks de hobbels op ons pad, kies ik telkens weer voor Hans. Onze liefde groeit na 20 jaar steeds meer in waarheid en daar word ik van binnen blij van. Het is food for the soul. Auteur: Justin Cooper.