VOLWASSEN RELATIES GEVORMD DOOR JE JEUGD

Ontmoet Mark, een 32-jarige man wiens jeugd zijn volwassen relaties heeft gevormd. Marks ouders waren altijd druk met werk en hadden nauwelijks tijd voor hem. Wanneer ze thuis waren, leken ze verzonken in hun eigen levens, worstelend om de eindjes aan elkaar te knopen.

Als gevolg daarvan bracht Mark zijn jeugd vaak alleen door. Pogingen om zijn ouders te betrekken bij spelletjes of connectie werden met onverschilligheid beantwoord. Ze wimpelden hem gewoon af en suggereerden dat hij maar met de buren moest gaan spelen.

Emotioneel afsluiten

Op ongeveer 11-jarige leeftijd begon Mark zich emotioneel af te sluiten. Hij zocht niet langer naar de aandacht van zijn ouders en probeerde hen niet te betrekken bij zijn activiteiten. Emotioneel trok hij zich terug. Tijdens zijn tienerjaren zocht Mark vaak toevlucht bij vrienden thuis. Zijn ouders toonden weinig interesse in zijn vrienden of zijn verblijfplaats. De impliciete boodschap was duidelijk: “Je staat er alleen voor, en volwassenen zijn er niet om je te ondersteunen. Ze geven niet om je.”

Tegen zijn late twintiger jaren had Mark een emotionele vesting om zich heen gebouwd. Wanneer hij emotioneel beschikbare mensen tegenkwam, begreep hij hun interesse in hem niet. Niemand had ooit oprechte nieuwsgierigheid getoond naar zijn innerlijke wereld. Mark zag dit als behoeftigheid, wat voor hem overweldigend was.

Behoeften tonen is zwak

Doordat hij in een cruciale fase van zijn ontwikkeling zijn emotionele behoeften afgewezen had gezien, internaliseerde Mark de overtuiging dat behoeften tonen een teken van zwakte was. Als gevolg daarvan kregen emotioneel beschikbare mannen zelden een kans bij Mark. Volwassen relaties herkende hij helemaal niet als liefde. Hij voelde zich eerder aangetrokken tot partners die emotioneel afstandelijk waren, waarmee hij de emotionele onbeschikbaarheid van zijn ouders nabootste.

Hij voelde zich vreemd genoeg op zijn gemak binnen deze dynamiek en begreep de ins en outs ervan. Zijn partners waren onvoorspelbaar, lieten hem regelmatig in de steek en boden geen ondersteuning wanneer hij die nodig had. Mark probeerde hun gedrag te veranderen, een patroon dat hij in de relatie van zijn ouders had waargenomen, maar er veranderde nooit iets.

Te verantwoordelijk

In deze relaties nam Mark het merendeel van de verantwoordelijkheden op zich, zowel financieel als qua dagelijkse klusjes. Hij klaagde er regelmatig over, maar diep vanbinnen voelde het vertrouwd. Het gaf hem een gevoel van bevestiging dat hij alles alleen aankon als hij ooit alleen zou achterblijven. Dit weerspiegelde de poging van zijn kleine ik om zichzelf te beschermen, door de vertrouwde dynamiek van zijn jeugd opnieuw te creëren, die hij onder controle kon houden met zijn goed aangeleerde copingmechanisme van hyperonafhankelijkheid. Auteur: Madeleine van Mourik.