IK KRIJG JOU MAAR NIET UIT MIJN HOOFD

‘Ik raakte in paniek en wist niet meer wat ik met mezelf aan moest‘.

Er is twee keer een periode in mijn leven geweest waarin ik van iets heel moois met iemand naar niets meer verschoof. Van heel dicht bij elkaar naar volledig gescheiden van elkaar. Ik kon dit met name de eerste keer dat dit gebeurde niet bevatten. Nog nooit was ik in mijn leven eerder zo dichtbij iemand geweest als toen het me de eerste keer overkwam. En nog nooit was ik zo ontzettend in paniek geweest als toen het plotsklaps verdwenen was. Ik kreeg hem niet uit mijn hoofd.

Ik krijg jou niet uit mijn hoofd

Wachten op hem was het enige wat ik nog kon. Wachten op het moment dat hij terugkeerde. Dat hij het licht zag. Niet meer vluchtte, maar zijn stukken aan ging. Dat hij koos voor vrijheid en voor mij en niet voor de veilige, ongelukkige haven waarin hij zich zo gevangen voelde. Niet beseffende dat hij zelf in het kooitje bleef zitten en dat hoe langer hij daar bleef zitten; hij de muren alleen maar als dikker ging ervaren.

En ik bleef maar denken; ‘Het was toch zo mooi’? ‘En zo bijzonder’? ‘Dit kunnen we toch niet zomaar aan de kant schuiven’? ‘Het is toch niet de bedoeling dat dit stopt’?

De eerste keer snapte ik nog niet dat ik vanuit een enorme leegte mezelf aan het vastklampen was aan datgene dat die leegte eindelijk even had opgevuld. En dat voelde goed. Eindelijk had ik het gevonden en eindelijk voelde ik me compleet. Nu ik dit zo schrijf, voel ik nog steeds de emotie. En ik was niet van plan om dit gevoel los te laten. Ik bleef zeker een jaar heel sterk vasthouden en hierna begon ik me langzamerhand op andere dingen te richten.

Ik was in paniek

De tweede keer dat deze situatie zich voordeed, was ik ook wel wat in paniek en heb ik ook even vastgehouden aan iets waarvan alles aan mij liet zien dat het niet stroomde en zich juist van mij afkeerde. Maar het verschil met de eerste keer was dat ik nu heel bewust wist wat er gebeurde en waarom. Maar toch, toch was er nog iets in mij dat het erg moeilijk had om dat mooie bijzondere gevoel in vrijheid te laten gaan. Even werd ik hier ook ‘gek van’ maar toch door steeds mijn focus zoveel mogelijk op mijn gevoelens en emoties te richten en deze zoveel mogelijk te erkennen heb ik heel veel verwerkt en bevrijdt in mezelf. En hiermee mezelf bevrijdt van hem.

En wanneer je jezelf steeds weer vult met je eigen aanwezigheid, zal je de ander steeds minder nodig hebben. Hiermee ga je de situatie ook steeds meer helder zien. Waardoor je ook meer bereid bent om de waarheid te zien in plaats van alle romantische dromen die je hielpen de mooie illusie in stand te houden omdat je nog niet los kon laten.

Ik hou van mij

En het gevolg was dat ik gewoon niet meer wilde wachten. Ik begon zoveel van mezelf te houden dat ik mezelf iets veel beters gunde dan het wachten op iemand die er niet is en vast ook niet zal komen. Met wachten hou je jezelf on-hold. Op alle vlakken. Je zet jezelf in de wachtkamer en je gaat niet verder met je leven. Je stelt jezelf niet open voor nieuwe mensen of situaties.

Ik wilde dat gewoon absoluut niet meer en met die sterke intentie kon ik gelukkig verder. Op dit moment ben ik heel erg blij dat deze worstelingen achter de rug zijn, en natuurlijk komt er vast weer een nieuwe uitdaging.

Thuiskomen bij mezelf

Ook ben ik heel erg blij met hoe ik door deze situaties in mezelf ben thuisgekomen en de vrijheid die het me uiteindelijk heeft gebracht. Wil je hier meer over lezen? Lees dan mijn boek ‘Thuiskomen‘. Een boek waarin ik vertel over mijn zielsliefde, mijn scheiding en mijn transformatieproces. Over hoe ik wakker werd en steeds meer thuiskwam in mezelf. Auteur: Mirella Suurhoff.