IK BEN SIMONE

Hallo ik ben Simone, momenteel 34 jaar en geboren en getogen in Brabant. Ik ben opgegroeid in een gezin van zes, met twee zussen en een broer. Mijn moeder heeft erg lang last gehad van depressieve klachten, waardoor het soms lastig was om voor het gezin te kunnen zorgen. Mijn vader was de kostwinner en heeft ons grootgebracht met het idee dat niets vanzelf komt in het leven.

Tot mijn 12e levensjaar heb ik een fijne jeugd gehad met veel vriendjes en vriendinnetjes. Tot het moment dat ik naar de middelbare school moest. Ik was bang alles om me heen kwijt te raken en geen nieuwe mensen te kunnen leren kennen. Mijn angsten werden werkelijkheid, doordat ik zwaar gepest werd, soms zelfs met doodwensen. Ik vroeg me telkens af waarom ik, waarom ben ik niet goed genoeg, waarom pas ik nergens bij?

Simone is niet goed genoeg

Uiteindelijk ben ik deze dingen gaan geloven en is het in het dagelijkse leven nog steeds een strijd met mezelf en mijn gedachten. Ik denk vaak dat ik er niet mag zijn, dat ik niet goed genoeg ben. Altijd tegen mezelf zeggen dat ik me moet bewijzen naar anderen, want dit heb ik al mijn halve leven gemoeten, dus waarom zou dat nu niet nog zo zijn?

“My biggest fear is that I’m not good enough. I have this voice in my head that I’ve been battling for years that says, ‘You’re not really talented enough. You don’t really deserve this.”

Rachel Platten

Het voelt ook vaak dat ik mezelf niet kan zijn, vooral in grotere gezelschappen. Alsof ik altijd een masker op heb en mijn ware ik niet mag laten zien. Want wie zal de ware ik accepteren, als ik mezelf niet eens kan accepteren? Ik verwijt mezelf veel dingen, alsof ik alles fout heb gedaan, maar ik probeer steeds meer los te laten. Ik heb nu sinds een jaar weer therapie, inmiddels al mijn derde poging. Het voelt alsof ik de keren ervoor gefaald heb, omdat ik telkens weer op hetzelfde punt beland. Denken dat het goed met me gaat, maar komt het ooit nog wel echt goed?

Daarbij ook bang om losgelaten te worden door de therapeuten uiteindelijk, omdat zij zullen zeggen dat ze me niet meer kunnen helpen. De angsten die ik ook continu heb met vriendschappen, bang om alleen te eindigen of me erg eenzaam te voelen.

Hij is mijn redder

Ik heb nooit echt geleerd om op eigen benen te staan, ook omdat ik al bijna 16 jaar in een relatie zit, waarbij hij eigenlijk mijn redder is geweest. Maar de ware ik terugvinden in deze relatie is momenteel lastig, want wat als ik de enige ben die nog groeit en niet mijn partner? Maar is de angst dan zo overheersend om alleen te eindigen dat ik mezelf weer niet kan verkiezen boven een ander?

“Shame is the most powerful, master emotion. It’s the fear that we’re not good enough.”

Brene Brown

Ik probeer zelf te groeien maar heb af en toe het idee dat ik mezelf rem om volledig te kunnen groeien en dat maakt het behalen van die top, van die steile berg, een lange weg. Ik vraag me vaak af hoe lang ik nog moet vechten voor geluk. Hoe lang ik nog moet zoeken naar mezelf, want ik weet al lang niet meer echt wie ik zelf ben. Wanneer kan dat masker af? Wanneer mag ik de ware ik tonen aan de rest van de wereld? En wanneer kan ik zeggen tegen mezelf ‘Jij mag er zijn’ en dit ook echt te geloven?

Mijn geluk

Ik zal eerst mezelf moeten accepteren, zodat ook de rest van de wereld mij kan accepteren. En willen ze dat niet, dan is dat hun verlies. Helaas ben ik nog niet zover, ik heb nog een lange weg te gaan. Een weg met veel obstakels. Maar ik ben klaar om te vechten om uiteindelijk mijn geluk te kunnen beproeven. Auteur: Simone.