IK BEN RENÉ

Spannend om mijzelf, René 55 jaar, zo voor te stellen. Ik ben van nature een introvert, gesloten persoon en bij hoge uitzondering nu wat meer open over wie ik ben.

Wie ik ben is René, geboren in 1965 te Utrecht. Mijn vader had een Nederlandse vader en Indonesische moeder. Mijn moeder is Nederlands. Dus dat maakt mij een ‘kwart Indo’. Ik heb nog een zes jaar jongere broer. Mijn ouders waren al vrij vlot gescheiden en daarna amper tot niet contact meer gehad met mijn vader, dus grotendeels door alleen mijn moeder opgevoed. Waar ik verder niet mee zat.

Geen vader hebben was normaal

Heb weinig tot geen herinneringen aan mijn vader, dus alleen met mijn moeder en broer opgroeien was voor mij normaal. Geen gevoel dus dat ik een vaderfiguur mistte.

Mijn broer en ik zijn echt spiegelbeelden van elkaar. Hij spontaan en extravert, ik gesloten en introvert. Niet echt verlegen, maar meer in mijzelf gekeerd. Ik heb ook nooit echte vriendschappen gehad en deed verder mijn eigen ding zonder met anderen op te trekken. Thuis met mijn vele hobby’s. Niet het gevoel hebbende dat ik iemand verder nodig had, of dat iemand mij nodig had.

Niemand zit op mij te wachten

Ik stelde mij ook niet benaderbaar op voor anderen. Een gebrek aan zelfvertrouwen en het gevoel dat niemand op mij zat te wachten. Van nature een rustig karakter, vond mijzelf saai en oninteressant en vond het onprettig om mijzelf dan maar op te dringen om zo een vriendschap aan te gaan. Ik voelde mij al snel ’te veel’.

Alsnog een paar relaties achter de rug. Knappe prestatie voor iemand die zichzelf niet echt als uitbundig of good-looking ziet. Een dochter, een zoon, een huwelijk, een knipperlicht relatie. Van alles meegemaakt, zowel positief als negatief. Qua zelfvertrouwen ging het wel steeds minder. Vooral mijn laatste relatie heeft mij zoveel geschaad dat ik een aantal maanden op therapie ging bij een psycholoog, omdat ik verbetering op dat vlak wilde. Ik ging veel sporten om mij fysiek beter over mijzelf te gaan voelen. Ik ging naar een psycholoog om mij mentaal beter over mijzelf te gaan voelen.

Of het mij heeft gebracht waar ik wilde zijn? Daar kan ik niet echt ja of nee op zeggen. Het zal ongetwijfeld iets goeds gedaan hebben. Al was het maar het feit dat ik er überhaupt aan begonnen ben. Het is wel zo dat ik denk ik op een bepaalde manier anders ben dan zeg maar tien jaar geleden, minder op de achtergrond en meer aanwezig.

Ik praat alleen als het er toe doet

Nog steeds rustig en voor sommigen te stil. Ik ben ook als introvert niet zo van het praten over koetjes en kalfjes. Ik zeg meer wat als iets er ook echt toe doet. Ik app liever over wat ik precies wil zeggen dan dat ik uren aan de telefoon hang en er allerlei bijzaken bij komen. Maar ook al voelt het soms niet echt zo, op een bepaalde manier ben ik denk ik toch wat anders geworden dan vroeger, ook negatief.

Ik ben wantrouwiger geworden, afwachtend. En ik heb een gebrek aan vertrouwen in vriendschappen en relaties. Nog steeds die loner zonder echte vriendschappen en het gebrek aan zelfvertrouwen, om ook weer aan een nieuwe relatie te beginnen. Maar ook positief, ik durf mijzelf meer op de voorgrond te zetten in bepaalde situaties.

Ver zul je het nooit schoppen

Ik ben spinning instructeur erbij gaan doen. Omdat dat mij altijd al leuk heeft geleken. Groepslessen zijn echt mijn ding, maar iets mij altijd tegen gehouden om daarvoor te gaan. Toen mijn laatste vriendin het uitmaakte en in een laatste app nog even wist te melden: “Ver zul je het nooit schoppen. Niemand zit op jou te wachten”. En er toevallig een vacature voor vrij kwam, leek mij dat een goed moment om voor mijn spinning certificaat te gaan.

Die opmerking gaf mij een extra zetje. Ik had zoiets van “wat maakt het ook uit; ik ga gewoon doen wat mij leuk lijkt om te doen, ook al zou een ander het niets vinden”. Ik heb het alsnog ver geschopt, ik ben spinning instructeur geworden. En bij elke les zitten er een aantal spinners op mij te wachten. Mijn ex had niet helemaal gelijk. En ik sta elke les in de spotlights. Niet slecht voor een introvert die voorheen altijd ergens in een hoekje bij een groepsles meedeed.

Ik blijf werken aan mezelf

En zo blijf ik constant aan mijzelf werken en kom ik beetje bij beetje beter in mijn vel te zitten. Ik zorg fysiek voor mijzelf door het sporten. Mentaal door yoga, mindfullness en meditatie. En durf mijzelf meer op de voorgrond te zetten. Ik ben er nog lang niet. Alle nare ervaringen in dat proces hebben ook zo hun invloed gehad. Maar er wordt aan gewerkt. Auteur: René.