IK BEN MEZELF GEWORDEN

Ik ben mezelf geworden, terwijl ik ooit weg rende van angst.
Dus angst beheerste me.
Totdat ik leerde om angst vast te houden als een pasgeborene.
Luister ernaar, maar geef niet toe.
Eer het, maar aanbid het niet.
Angst kon me niet meer stoppen.
Vol goede moed liep ik de storm in.
Ik heb nog steeds angst,
maar het heeft mij niet.

Ooit schaamde ik me voor wie ik was.
Ik nodigde schaamte uit in mijn hart.
Ik liet het branden.
Het zei me: “Ik probeer het alleen maar
om je kwetsbaarheid te beschermen”.
Ik heb schaamte enorm bedankt,
en toch in het leven gestapt,
onbeschaamd, met schaamte als geliefde.

Ik had verdriet

Ooit had ik veel verdriet
diep van binnen begraven.
Ik nodigde het uit om te komen spelen.
Ik huilde oceanen. Mijn traanbuizen zijn droog.
En daar vond ik vreugde.
Precies in de kern van mijn verdriet.
Het was liefdesverdriet dat me leerde lief te hebben.

Ooit had ik angst.
Een geest die niet zou stoppen.
Gedachten die niet stil zouden zijn.
Dus stopte ik met proberen ze het zwijgen op te leggen.
En ik viel uit mijn hoofd,
en de aarde in.
In de modder.
Waar ik sterk werd gehouden
als een boom, onwankelbaar, veilig.

Ooit brandde woede in de diepte.
Ik riep woede in het licht van mezelf.
Ik voelde zijn schokkende kracht.
Mijn hart ging bonken en mijn bloed koken.
Eindelijk geluisterd
En het schreeuwde: “Respecteer jezelf nu fel! “.
“Spreek je waarheid met passie! “.
“Zeg nee als je nee bedoelt! “.
“Wandel je pad vol moed! “.
“Laat niemand voor jou spreken! “
Boosheid werd een eerlijke vriend.
Een waarachtige gids.
Een prachtig wild kind.

Mezelf geworden

Ooit sneed eenzaamheid diep.
Ik probeerde mezelf af te leiden en te verdoven.
Rende naar mensen en plaatsen en dingen.
Zelfs doen alsof ik “gelukkig” was.
Maar al snel kon ik niet meer rennen.
En ik stortte in het hart van eenzaamheid.
En ik stierf en werd herboren
in een prachtige eenzaamheid en stilte.
Dat verbond me met alle dingen.
Dus ik was niet eenzaam, maar alleen met al het leven.
Mijn hart Een met alle andere harten.

Ooit rende ik weg van moeilijke gevoelens.
Nu zijn ze mijn adviseurs, vertrouwelingen, vrienden,
en ze hebben allemaal een thuis in mij,
en ze horen allemaal thuis en hebben waardigheid.
Ik ben gevoelig, zacht, kwetsbaar,
mijn armen om al mijn innerlijke kinderen gewikkeld.
En in mijn gevoeligheid, kracht.
In mijn breekbaarheid, een onwankelbare Aanwezigheid.

Duisternis

In het diepst van mijn wonden,
in wat ik ‘duisternis’ had genoemd,
Ik heb een brandend Licht gevonden
die me nu leidt in de strijd.

Ik ben mezelf geworden
toen ik me naar mezelf draaide.

En begon te luisteren. Bron: Jeff Foster.