Hallo, Ik zal me eerst voorstellen. Ik ben Marjolein Ollefers geboren op 16-12-1969. Ik weet op dit moment niet of ik het leven nog wel aankan. Na een zwaar jaar in juni ben ik door omstandigheden in de Belgische gevangenis gekomen, waar ik 11 weken heb gezeten. Daaruit gekomen heb ik geprobeerd het leven zo snel mogelijk op te pakken, zoals mij is geleerd.
Met vallen en weer opstaan en doorgaan, zo min mogelijk je verdriet of pijn laten zien en ondanks dat ik wel veel zwaardere momenten in mijn leven heb gekend, zoals mijn kind af moeten staan van pas 6 weken oud, viel dit mij echt zwaar.
Jij red het wel Marjolein
Maar iedereen zei jij bent een sterke vrouw hier kom je ook wel weer door. Dus mijn schouders eronder en door. Ik nam er een baan bij om mijn schulden te betalen en dacht het wel weer aan te kunnen. Voelde me wel erg eenzaam en durfde niet echt over mijn fout en gevoel hier over te praten.
In februari dit jaar overleed mijn moeder, op die avond kwam ik net te laat bij haar aan. Ik zie een vrouw liggen die niet op mijn moeder lijkt, ik kan op dat moment ook geen traan laten. We hadden al bijna geen contact meer, omdat mijn zus zei dat mijn moeder het leven niet meer aankon.
Haar dood was niet pijnlijk
Door dementie en de corona tijd ben ik enkele dagen voor haar overlijden bij haar geweest en toen ik zag hoe ver ze achteruit was gegaan begreep ik haar ook wel. Haar dood was verdrietig maar niet pijnlijk. Wat me wel pijn deed was dat op dat moment ineens de dood van mijn vader boven kwam. Ik merkte dat ik na zijn dood niet echt heb gerouwd om hem, doordat ik pas 16 jaar was en de zorg van mijn moeder op me nam. Ik werd nu meer verdrietig om zijn dood.
Daarna, 19 maart jongstleden, moest ik onverwachts mijn oudste kat van de vier en nog maar vierenhalf jaar in laten slapen. Mijn wereld stort in. Ik had bij hem het gevoel alsof hij mij begreep. Hij liep om mij heen waar ik was.
Ik heb het gevoel dat ik me niet kan binden aan iets of iemand, of dat ik gelukkig mag zijn. De momenten dat ik dat namelijk denk te zijn gebeurd er altijd iets waardoor ik degene verlies, of dat er iets gebeurd waardoor ik iets kwijt raak. Zo ben ik ook mijn eigenwaarde kwijt.
Ik ben moe, kapot
Mijn energie om vrolijk te zijn of mijn positieve energie om ervoor te gaan. Ik ben moe, kapot. Ik durf niet meer te houden van het leven. Soms wil ik ook echt niet meer, maar mijn kinderen en kleinkinderen wil ik het verdriet niet aandoen. Ik ben ook geen opgever en dat ik nu even niet sterk ben, willen of kunnen andere mensen niet zien.
Mijn onzekere ik komt steeds meer naar boven terwijl ik zo verlang naar dat meisje van toen ik nog geen vier was. Een nieuwsgierig en vrolijk meisje die wilde weten hoe alles ging in het leven en dat soms tot vervelends toe aan iedereen vroeg.
Ik doe liever iets voor de ander
Nu is het de onzekerheid, afstandelijkheid en vermoeidheid wat mijn leven regeert. Ik doe liever dingen voor andere dan voor mezelf. Het is gegroeid van na mijn vierde jaar tot nu. Altijd mijn leven zoveel mogelijk door anderen laten bepalen en mezelf vergeten.
Ook nu ik alleen woon en als ik alleen thuis ben, dan heb ik mezelf niet altijd onder controle. Terwijl men denkt dat ik mezelf zo goed onder controle heb. Ik zet mijn masker op en ga door of dat er niets is. Mij ziek melden vond ik al moeilijk, maar toch maar gedaan. Ik was alweer over mijn eigen grens gegaan en kon niets anders dan huilen en nog.
En bij dit soort verhalen typen komt er ook weer veel weg gestopt verdriet naar boven. Dit ben ik?
Liefs Marjolein (Auteur).
Leuk artikel? Deel het!
Schrijf je in voor onze
NIEUWSBRIEF!
Gerelateerde artikelen
Muziek, Tips
|QAWWALI – SUFI MUZIEK
Boek, Tips
|HET IMPOSTORSYNDROOM – ELISABETH CADOCHE
Beeld, Tips
|DOCUMENTAIRE – THE GROUNDED
Beeld, Tips
|DOCUMENTAIRE – AWAKE: THE LIFE OF YOGANANDA
Beeld, Tips
|DOCUMENTAIRE – THE SECRET
Schrijf je in voor onze
NIEUWSBRIEF!