IK BEN MAAIKE

Ik ben Maaike Venrooij. Dit jaar bereik ik de magische leeftijd van 40 jaar. Ik ben getrouwd en moeder van drie prachtige kids. Ik kom uit een gezin waar ik niets tekort kwam. Toch had ik in mijn jeugd het gevoel dat ik iets miste. Een gevoel waar ik niet de vinger op kon leggen. Dit gevoel sluimerde voort en het was altijd op de achtergrond aanwezig. 

Eigenlijk was het een vlucht

Op mijn 15^de leerde ik mijn man kennen. We hadden twee totaal verschillende karakters, maar juist daardoor vulde we elkaar goed aan. Toen ik 18 was gingen we samenwonen. Mijn ouders waren het hier niet mee eens. Er ontstond een lange periode waarin er weinig en moeizaam contact was met mijn ouders. Een periode waarin ik veel las over spiritualiteit, psychologie, ontwikkeling, pedagogiek, ervaringen van anderen en veel meer.

“Wat de mens ontvluchten wil, dat neemt hij mee naar de plaats waarheen hij vlucht” – Paul Ernst

Het was een emotionele achtbaan. Ik ben mijzelf regelmatig tegen gekomen en ik vond mijzelf echt niet altijd even leuk. Mijn man heeft mij hierin enorm gesteund. Hij hield mij regelmatig een spiegel voor, zodat ik weer wist waaraan ik moest blijven werken. 

Ik ben opgegroeid zonder vangnet

Zo ben ik erachter gekomen dat het gevoel van iets missen voortkwam uit een totaal gemis aan hechting. Mijn ouders zijn hele lieve mensen, maar zij waren beiden emotioneel onbereikbaar. Waardoor ik ben opgegroeid zonder het gevoel een vangnet te hebben. Ik had geen zelfvertrouwen, durfde geen keuzes te maken en was constant bang om iets fout te doen. Behalve bij mijn kinderen.

Als moeder voelde ik mijzelf ijzersterk. Telkens als ik de neiging had om in de paniekstand te schieten, omdat ik werd bevangen door angst, wist ik dat ik die optie niet had. Ik moest door. Mijn liefde voor mijn gezin was groter dan mijn angsten. 

Ze hebben hun best gedaan

Inmiddels weet ik dat mijn ouders echt wel hun best hebben gedaan om mij en mijn zusjes zo goed mogelijk op te voeden. Hun emotionele onbereikbaarheid is geen bewuste keuze geweest. Het is ontstaan en zij hebben dit gewoonweg niet kunnen zien. Daarom neem ik ze dit niet (meer) kwalijk. 

Ik zie de weg naar het nu als een reis die nodig was om te kunnen zijn wie ik ben. Nu kan ik met overtuiging zeggen dat ik een sterke vrouw ben die weet wat ze wil. Ik wil anderen inspireren en motiveren om het beste uit zichzelf te halen. Ik wil mijzelf blijven ontwikkelen, omdat ik geloof dat daar de sleutel ligt tot emotionele vrijheid. Nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk. Het hoofdstuk waarin ik vanuit mijn volste potentie mag leven. De wereld ligt aan mijn voeten en man dat is een fijn gevoel! 

Ik ben…. dankbaar en een gelukkig mens. Auteur: Maaike Venrooij.