IK BEN LINDA

Ik ben Linda en ik kom uit een gezin waarin niet met elkaar gesproken werd. We waren vijf eilanden binnen één gezin. Mijn vader had twee banen en was er nooit, hij heeft nooit een luier van mij verschoont en ik kan mij niet herinneren dat ik ooit samen iets met hem heb gedaan. Mijn moeder was vooral lief en zorgzaam, maar was niet in staat om ons op te voeden.

Mijn ouders bemoeiden zich niet met ons, vroegen nooit hoe het met ons ging, hoe het was geweest op school, hebben ons niet geholpen met emoties om te gaan en aan de eettafel was het ook altijd stil. Ik heb dan ook geen enkele band met mijn ouders. Alles hebben mijn zusje, broertje en ik onszelf moeten leren, wij hebben niets aan onze ouder gehad. Daardoor zegt alles in mij: “ik kan het wel alleen, ik heb niemand nodig”.

Ik wilde het anders doen

Toen ik kinderen kreeg, wilde ik het vooral anders doen dan mijn ouders, een betere moeder zijn. Bij de geboorte van mijn dochter, merkte ik dat ik weinig geduld had en snel boos werd. Ik wilde veranderen voor mijn dochter. Toen is mijn reis in persoonlijke groei gestart. Mijn doel was om altijd vanuit rust te kunnen reageren.  Ik ben allerlei boeken gaan lezen, om dat te kunnen bereiken. Ik hopte van het ene boek naar het andere en dat doe ik nog steeds.

Tot voor kort echter dacht ik steeds dat ik niet was gegroeid. Mijn man gooide mij ook regelmatig voor de voeten dat al het lezen niets heeft geholpen, dat ik niet ben veranderd. Totdat ik mijn dagboek vanaf mijn 18^e tot nu terug ben gaan lezen. Dit was voor mij echt een eye-opener.

Als ik terugkijk naar mijn 18-jarige ik, ben ik zwart van binnen met in het midden een heel klein lichtpuntje, dat was mijn gevoel. Maar het was te klein om te kunnen lezen. Zó ver was ik verwijderd van mijn gevoel. Langzaam ben ik steeds dichter bij mijn gevoel gekomen, meer mijzelf geworden. Meer mijzelf laten zien en een eigen identiteit opgebouwd.

Een betonblok tussen mijn hoofd en lichaam

Ik heb nooit kunnen vertrouwen op mijn gevoel, omdat ik dacht dat het niet juist was. Nu weet ik dat mijn gevoel wel juist is en weet ik het ook steeds beter onder woorden te brengen. Dat komt door de kennis uit boeken die ik lees, die geven mij nieuwe inzichten. Er zit nog steeds een betonblok tussen mijn hoofd en mijn lichaam, maar deze wordt wel steeds dunner.

Ik ben er nog niet, maar ik kom er wel. Op mijn manier met het lezen van boeken en zonder hulp van buitenaf. Want “ik kan het alleen”, druist nog steeds door mijn aderen. Soms voel ik mij ook best alleen, omdat ik met zoektocht geen aansluiting vind bij anderen Wanneer ik mij daarvan weet te verlossen, zal er iemand op mijn pad komen die mij verder helpt, daar ben ik van overtuigd. Iemand die mij het laatste zetje geeft en mij volledig in mijn kracht laat staan, in Liefde en volledig in het Licht. Zodat ik gecentreerd ben en altijd kan reageren vanuit rust. En dan…is de cirkel weer rond.

Vertrouw op je gevoel

Iedere reis is anders en ieder moet het op zijn eigen manier doen. Er is niet één manier, doe wat juist voelt voor jou. Het enige wat ik mee kan geven is, vertrouw op je gevoel. Ook al is die maar licht aanwezig en kan je deze niet onder woorden brengen. Geloof, dat wat jij voelt juist is, met elke cel in je lichaam en volg je eigen weg. Die top van de berg bereik je wel en vergeet niet af en toe om je heen te kijken. Auteur: Linda.