IK BEN JOYCE

Ik ben Joyce en als jong meisje had ik al depressieve klachten. Ik voelde mij thuis niet begrepen en gehoord, waardoor vaak het huis ontvluchtte en kwam toen in aanraking met verkeerde vrienden en drugs. Op school ging het steeds slechter en thuis konden mijn ouders niet met mij omgaan. Ik had woedeaanvallen en zelfmoordneigingen.

Volgens mijn moeder stelde ik me altijd aan, maar ik voelde me gewoon niet begrepen. Het was ook zo, dat als mijn moeder dan weer thuis kwam, ik dacht hoe voelt ze zich nu weer. Of als ik iets liet vallen, was ik bang dat ze boos zou worden. Ik was altijd op mijn hoede.

Op mijn dertiende een psychose

Ik kreeg op mijn dertiende een psychose en toen ging alles mis. Ik ben toen op mijn veertiende van huis naar een instelling gegaan. Daar heb ik ook geen leuke ervaringen gehad. Ze gingen daar niet leuk met je om. Als ik niet naar mijn kamer wilde kreeg je na twee keer waarschuwen gelijk een strenge aanpak en werd je soms wel een kwartier in de klem gehouden.

“I used to think the worst thing in life was to end up all alone, it’s not. The worst thing in life is to end up with people that make you feel all alone”

Ik heb uiteindelijk tot mijn zevenentwintigste in instellingen gewoond. Toen ben ik bij een zorginstelling terecht gekomen, die me ambulante hulp gaf. Ik kreeg toen voor het eerst een eigen appartement en ben toen van vierentwintig uur zorg naar twee uur zorg in de week gegaan. Ik kwam eigenlijk voor het eerst in de maatschappij en mensen zagen mij als een vogeltje die net was vrijgelaten in de natuur. Ik was kwetsbaar en geloofde iedereen. Maar nu ik weer zes jaar in de maatschappij zit, heb ik veel geleerd en het heeft me sterker gemaakt. Ik heb nu zelf dingen geleerd en ben van mening dat je zelf moet leren en ervaren, want dat maakt je sterk.

Het is niet voor iedereen goed dat je vrijheid wordt beperkt. Ik heb ook een paar jaar geleden een relatie gehad met een narcist en dat maakte me zwak. Maar ben nu veel sterker geworden, omdat ik van mezelf ben gaan houden en weet wie ik ben.

Ik ben gevoelig voor de emoties van anderen

Het is af en toe nog best lastig allemaal, want het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Een soms wat onzekere vrouw, kwetsbaar en niet van mezelf houden. Maar het heeft me ook heel sterk gemaakt. Toch blijf ik last hebben van negatieve gedachtes en onzekerheid, maar denk dat dat bij mij hoort. Ook ben ik heel gevoelig en voel snel de emoties van anderen, dat is soms lastig, maar probeer het bij hun te laten.

“If you want to be strong, learn to enjoy being alone.”

Het leven zie ik altijd als een strijd, maar heb wel geleerd hoe ik nu beter met dingen om kan gaan. Ik heb nu drie katten en een hond en word daar heel gelukkig van. En ik word er ook heel gelukkig van als ik anderen mensen gelukkig zie, dat doet mij goed. Groetjes Joyce, auteur.