IK BEN JOLIEN

Ik ben Jolien, levensavonturier van 32 jaar en woon samen met mijn man en kat in een bestelbus, omgebouwd tot camper. Van altijd zoeken naar zekerheden in het leven en  stabiliteit ben ik gegroeid naar de avonturier die ik nu ben. Met nog steeds wel mijn onzekerheden, maar ik leer elke dag een beetje meer om te vertrouwen op mijn kunnen, mijn kracht en het leven. 

Ik groeide op in een liefdevol gezin, samen met mijn twee oudere broers. Als de jongste en enige meisje van het gezin kreeg ik aan de ene kant veel aandacht, maar moest ik er soms ook voor vechten. Ik was een verlegen kind, dat in de supermarkt zelfs niet om hulp durfde te vragen als ik een product moest zoeken. Vragen stellen in de klas deed ik liever ook niet, ik zocht het zelf liever allemaal uit dan het gevoel te krijgen dat ik dom was. 

Ik moest huilen, het was toch de HAVO?

Dankzij die onzekerheid kreeg ik van mijn leraar van groep acht het advies om naar het VMBO te gaan, in plaats van het Havo-advies dat uit de Cito-toets rolde. Mijn ouders deelde deze mening, het leek hun beter dat ik fluitend met mijn vingers in mijn neus door de Vmbo-tijd zou fietsen, zodat ik wat zekerder zou worden. Destijds moest ik huilen, want ik kreeg toch het Havo-advies? 

Na met gemak mijn middelbareschooltijd te voltooien deed ik mijn Mbo-opleiding in een versneld traject van drie jaar om vervolgens een Hbo-opleiding te doen. De streber in mij zou wel eens laten zien dat ik het allemaal kon. Dat ging mij ook tamelijk makkelijk af, behalve het maken van mijn scriptie. Daar heb ik op geploeterd en met een maand uitstel pas behaald. Cijfers vond ik destijds ook belangrijk, ik wilde de beste zijn. Dus de zeven en zevenenhalf die ik daarvoor kreeg, voelde als falen.

Zou ik meer vertrouwen hebben gehad?

Soms vraag ik mijzelf wel af ‘ wat als mijn ouders mij wel HAVO hadden laten doen? Zou ik dan juist meer vertrouwen gekregen in wat ik kan?’ Ik ben nog steeds oude patronen aan het afleren; de stem in mijn hoofd die zegt dat ik niet genoeg ben aan het herkennen en ombuigen. 

Na het behalen van een diploma ben ik het arbeidsleven ingerold. Omdat de banen niet voor het oprapen lagen ben ik gaan werken als klantenservicemedewerker. Misschien ook wel omdat ik mijzelf nog niet goed genoeg vond om de baan te zoeken die meer bij mij zou passen. Dat ik elke dag anderhalf uur heen en anderhalf uur terug moest reizen met de trein nam ik ook tot de koop toe. 

“Believing in yourself is the first secret to success”

Ik was goed in mijn werk en kon ook zeker andere taken ernaast oppakken, toch had ik buikpijn tijdens mijn reis naar kantoor. In de weekenden kon ik niet volledig genieten, op zaterdagavond dacht ik al ‘overmorgen begint het allemaal weer’. Ik voelde me overal verantwoordelijk voor, elk probleem voelde als mijn probleem. 

De maat was vol

Toen mijn werkgever mij de rol als hoofd klantenservice aanbood was de maat voor mij vol. Dit was niet wat ik wilde; ik dacht dat werken in mijn vakgebied mij gelukkig zou maken. Dus na serieus te gaan solliciteren verruilde ik na vijf jaar mijn baan voor een andere baan. Een die wel meer gericht was op mijn vakgebied en dichter bij huis. 

De eerste maanden was ik euforisch. Ik kon op mijn fiets naar het werk en er werden veel leuke activiteiten door het bedrijf georganiseerd. Toch sloop er het gevoel erin dat ik ook hier niet hoorde te zijn. ‘Work hard play hard’ was wel een motto van het bedrijf. Hoewel ze ook stimuleerde in persoonlijke groei, voelde ik me juist onzeker, met alle strebers. In mijn ogen ook ‘betere collega’s’ om me heen en de doelen die ik moest behalen. Het onzekere kind in me wilde het nog steeds altijd goed doen en de erkenning krijgen dat ik goed genoeg ben. 

Ik voelde me niet meer thuis

Ook voelde ik me steeds minder thuis in de huidige maatschappij. Je moet als kind naar school, voldoen aan alle normen. Dan stroom je door naar werk om je huis, waar je nauwelijks bent, te kunnen betalen. En heel af en toe ontvlucht je het hele leven door op vakantie te gaan. Wachtend tot je met pensioen kan gaan tot je echt kan genieten. Leven van weekend naar weekend, van vakantie naar vakantie. Dat voelde zo demotiverend voor mij. 

“Your wings already exist. All you have to do is fly”

Ik droomde, samen met mijn man, van een wereldreis, maar het voelde tegelijkertijd ook onhaalbaar en onbetaalbaar. En het leek mij ontzettend eng om mijn stabiliteit op te geven, mijn lieve familie en vrienden achter te laten. Dus jarenlang bleef het bij dromen en de stap niet durven te nemen. Tot wij vrienden bezochten die alles hadden achtergelaten in Nederland om te gaan reizen in een Volkswagenbusje. Op de terugreis naar Nederland keek ik mijn man aan ‘zullen wij dit ook zo doen? Zo kunnen we eindelijk reizen en leven zoals wij dit willen’. 

Ik kan me niet meer voorstellen hoe het was

Dus kochten wij ons eerste campertje, verkochten ons appartement en namen ontslag om ander werk te zoeken. Het leven in een camper is niet altijd makkelijk. Het missen van familie en vrienden wanneer wij in het buitenland zijn. De zoektocht onderweg om basisbehoeftes te vervullen zoals een douche, water en een plekje om te overnachten. En natuurlijk af en toe pech onderweg. Het eerste jaar heb ik dan ook meerdere malen flink gehuild, vanwege het missen van mijn ouders. Maar ook de stress rondom problemen die je onderweg tegen komt.

Ik kan mij, na twee jaar op reis te zijn, een leven in een huis in Nederland niet meer voorstellen. Ook merk ik dat ik steviger in mijn schoenen sta dan ik ooit heb gedaan. Ik ben gegroeid, ontdek steeds meer dat problemen oplossen en dat alles op z’n pootjes terecht komt. Al komen ook regelmatig nog oude patronen bij mij naar boven en ben ik weer het angstige meisje. Niet om hulp durven te vragen en bang is om te falen. Misschien is dat de grootste les en reis in dit leven, een thema dat terug zal keren totdat ik de onzekerheid volledig omarm. Auteur: Jolien.