IK BEN ERIC

Ik ben Eric, 60 jaar. Hoe ik het overleefd heb, wil je weten? Door positief te blijven, altijd vooruit te kijken. Ondanks alles een vertrouwen in mezelf hebben dat ik niet gek ben maar de anderen. De juiste lieve mensen om je heen verzamelen die zien en vooral zeggen dat de situatie waarin je leeft abnormaal is maar ik wel normaal ben. En niet andersom. Zoals mij wel vaak is voorgehouden. Vooral vooruit blijven kijken, zelden achterom. En ervan overtuigd zijn dat het goed komt.

Waar kom ik dan vandaan?

Een gezin met in eerste instantie 2 kinderen. Een vader uit gescheiden ouders. Wat zeer bijzonder was in de jaren 50 van de vorige eeuw. En die vader had weer een goed bedoelende zeer strikte vader die graag de teugels aanhaalde en ze ook in eigen handen wenste te houden. Meegenomen uit de ervaringen van de tweede wereldoorlog. En een ooit vrolijke moeder die had geleden onder haar bazige zeer gelovige moeder.

“Sometimes you make the right decision, sometimes you make the decision right” – Phil McGraw

Mijn moeder met een zeer lieve vader die niet tegen zijn vrouw was opgewassen en het beste voor had met zijn drie dochters en kleinkinderen. Waarvan ik er één was. En die, als we op visite bij hen kwamen altijd zei, kijk maar in het laatje van het kastje naast mijn bed, daar liggen dropjes.

Achter gesloten deuren gebeurt er veel en niemand die het geloven wil. Naar buiten toe de vrolijke Piet maar binnen achter gesloten deuren kende hij zichzelf niet. Niemand zag wat er bij mij thuis gebeurde. De vrolijke joviale creatieve en muzikale vader met een kwade dronk. En een moeder die net als haar moeder de controle wilde houden. Wat onmogelijk was met een vrijbuiter als man. Die net onder het juk van zijn eigen vader uit was en zo het huwelijk instapte. De vrijheid tegemoet. Tenminste dat dacht hij. Het werd een weerspannige relatie die nooit goed is gekomen. En ik als oudste kind zat daar mijn hele jeugd tussenin.

Ik moest beslissingen nemen

Ik werd heen en weer geslingerd tussen de keuze voor de liefde van de ene of de ander ouder. Er werd constant om mijn liefde en gunst gestreden. En over mijn rug werden de emoties uitgespeeld en ik kreeg de rol van de grote verzoener en vredestichter. Daarnaast werd ik vanwege mijn afwezige vader door mijn moeder als vervanger van mijn vader behandeld. Zowel emotioneel en als man in huis.

Ik moest beslissingen nemen zonder de gevolgen te kunnen overzien. De muur donkerbruin verven als die voor de zoveelste keer was besmeurd met door mijn vader gegooide koppen koffie en eten. De slaapkamer isoleren zodat de buurjongen minder last van de ruzies zou hebben. Zo leerde ik al heel vroeg doe het zelven en als de grote oplosser functioneren. Dan word je heel snel volwassen en is je jeugd zo voorbij.

Niets was goed genoeg

Er werd dus veel gemanipuleerd. Wat je nu gaslighting zou noemen. Tussen mijn ouders onderling en ook naar mij toe. Wat ik wel of niet gezien of gehoord kon hebben. Het werd net zo makkelijk ontkend. De poging tot doodslag met een kussen op mijn moeder, bijvoorbeeld. Je zag het niet goed in het donker, werd er gezegd. Alsof ik het niet gezien en gehoord had. Maar ook in keuzes maken. Iedere keuze werd soms subtiel maar meestal hard neergesabeld. Eigenlijk was niets goed genoeg voor mij. Of ik kon het toch niet. Tja, daar ga je niet van leren kiezen.

“There comes a point when you have to realize that you’ll never be good enough for some people. The question is, is that your problem or theirs?“

Commentaar op nooit iets afmaken, beroepskeuzes, vrienden en vooral vriendinnen die niet goedgekeurd werden. Uiteindelijk durfde ik niemand meer mee naar huis te nemen. Mede omdat ik niet wist wat me te wachten stond. Menig keer ben ik thuisgekomen bij een in elkaar geslagen moeder met één of twee blauwe ogen. De directe buren waren overigens op de hoogte maar deden niets dan af en toe de politie bellen. Ze zagen het wel maar zeiden niets. Ook de politie kon niets doen omdat mijn moeder geen aangifte wilde doen. 

Zelfs de keuze voor een scheiding werd in mijn handen gelegd. We zouden dan wel met weinig geld in een flatje terechtkomen en ik zou van de sportclubs af moeten. Dat was juist mijn enige uitlaatklep. Niet bepaald een florissant uitzicht op je 13^e jaar. Net zo bijzonder als ik de huisarts voor mijn moeder moest bellen als het niet meer ging. Ook toen ze net een hartaanval achter de rug had.  

Jij hebt het huwelijk kapot gemaakt!

Toen ik op mijn 21^e het huis uit ging om te gaan samenwonen, ging het zelfs zover dat me werd toegesnauwd dat het mijn schuld is dat ik nu wel het huwelijk van mijn ouders stopte. Wat ook daadwerkelijk direct gebeurde. Een besluit dat ze al velen jaren eerder zelf hadden moeten nemen.

Thuis had ik geen controle over mijn leven noch over mijn veiligheid. Ieder moment kon er over een futiliteit een slaande ruzie ontstaan.  Als gevolg waarvan ik natuurlijk zelf eindeloos controle wilde hebben over mijn gevoel, uitingen en mijn leven.  Controle betekende voorspelbaarheid en vooral veiligheid. Dan weet ik wat er komen gaat en kan ik me daar op voorbereiden. 

Ik leerde het mezelf

Er is dus geen voorbeeld geweest hoe emotioneel normaal en fatsoenlijk met elkaar om te gaan. Lat staan dat ik snapte dat confrontaties aangaan prima is als je daarna beiden accepteert dat de uitkomst daarvan goed is. Dat heb ik mezelf later gaandeweg moeten leren door het in andere nieuwere situaties na te doen. Niet verwonderlijk dat ik ook uitstekend met chaos om kan gaan en niet zo snel van mijn à propos ben. En ook snel uit de chaos de rode draad weet te halen en te reorganiseren.

Hoe het nu is?

Volgens mijn vader was ik in het begin een vrolijk klein jongetje. Dat is wel veranderd. Emotioneel ben ik soms moeilijk te peilen. Ik verberg veel en heb nog onvoldoende geleerd dat emotie tonen niet direct tot een ruzie of erger hoeft te leiden. Sterker nog dat ruziemaken ook gezond is. Het gaat erom hoe je er daarna met elkaar mee omgaat. Van binnen voel ik wel degelijk heel veel, het is alleen geen uitslaande brand. Echter met het klimmen van de jaren en de inzichten, pel ik dat zelf steeds meer af. En probeer ik emoties uit in situaties op werk of thuis.

Het is gewoon een leven lang hard werken aan jezelf. Mijn motto is niet voor niets, “Ancora Imparo”. Kortom blijvend werk in uitvoering, zolang ik dat uitgangspunt aanhoud dan komen de veranderingen vanzelf. Stap voor stap. 

We gaan door

Mijn moeder is halfzijdig verlamd na een hersenbloeding en leidt aan vasculaire dementie. Ik bezoek haar ieder weekeinde in het verpleeghuis. Ik ga met haar in de rolstoel wandelen en was haar kleding. Mijn vader woont, na de scheiding van een tweede huwelijk, nog zelfstandig en blijft ongrijpbaar. Hij is net jarig geweest en heb ik hem een vouwfiets cadeau gedaan. Dan kan hij in beweging blijven. We gaan door alsof er niets aan de hand is. Auteur: Eric