IK BEN DENNIS

Daar was dan de oproep om een stukje te schrijven over jezelf van Madeleine. En in een lichte opwelling besloot ik om aan deze oproep gehoor te geven. Beetje buiten mijn comfort zone, want zo nu en dan houd ik me nog wat graag op de achtergrond. Een overblijfsel uit mijn verleden. Want hoewel ik bijna de twee meter aan tic qua lengte, in me schuilt zo nu en dan een klein verlegen jongetje. En iedereen zal zeggen: jij, Dennis??? Zo een grote kerel, hoe kan dat nu?

Zelfontwikkeling hoe begin je daar mee ?

Ik denk dat als je ergens in je leven volledig vast komt te zitten je twee keuzes hebt, je gaat op de oude voet verder of een diepgaande reis naar binnen om te achterhalen wat er nu precies aan de hand is, ik koos voor optie twee.

Ik ben Dennis, 42 jaar. Een vrolijke, vriendelijke, grote, stoere vrachtwagenchauffeur. Vader van twee mooie kinderen, sport regelmatig en veel met persoonlijke ontwikkeling bezig. Maar in de grote volwassen man die ik nu ben, schuilt ook nog een gekwetste verdrietige jongen. Een jongen die lang niet gezien is geweest, maar na een heftige relatiebreuk om aandacht schreeuwde en ik besloot om deze gebeurtenis als een les te zien, wat had me dit te vertellen? En de antwoorden kwamen als snel.

Zware jeugd

Ik had een zware traumatische jeugd mag ik wel zeggen, gewelddadige vader die totaal niet met emoties om kon gaan, manische moeder met een zwaar misbruik verleden. Agressie van mijn vader naar mijn moeder begon al toen ze zwanger was van mij. Een jarenlange vechtscheiding tot mijn 12de met veel huiselijk geweld en chaos, heen en weer geslingerd tussen twee ouders.

“We are driven by five genetic needs: survival, love and belonging, power, freedom, and fun” – William Glasser

Een vader die mij kleineerde tegenover een moeder die me over beschermde. Dan denk je rust te krijgen op je 12de na de definitieve relatiebeëindiging van mijn ouders. Maar dan moet je nog een hele periode door met de buien van een manische moeder die haar leegte probeerde op te vullen met veel opeenvolgende relaties. Ik ben voor haar gaan zorgen en heb dus geleerd om mijn eigen emoties diep weg te stoppen.

Het was hard werken

Patronen doorbreken en overlevingsmechanismen ontrafelen, het werd dagelijkse kost. En ja bijna alles is de revue gepasseerd, codependentie, negatief zelfbeeld bijstellen, innerlijke leegtes zelf opvullen, je innerlijke criticus begrijpen en het belangrijkste: weer naar je eigen gevoel gaan.

En dit is waar ik voor sta: Je hoeft geen slachtoffer te zijn van je verleden, neem verantwoording voor je eigen geluk, want wie anders dan jezelf gaat het voor je doen? – Dennis

Na 4 jaar ontzettend hard werken kan ik zeggen dat ik al enorm gegroeid ben. Ik ben er nog niet, de kleine bange jongen komt nog regelmatig naar boven bij een trigger. Ik druk het echter niet meer weg, ik probeer het te doorvoelen wat hij me te vertellen heeft. De negatieve overtuigingen probeer ik in het licht te zetten en ik krijg steeds meer contact met mijn volwassen gezonde deel.

Ik heb ze vergeven

Langzaam begin ik mezelf te worden, een grote stoere vrachtwagenchauffeur met wat ooit een gapende wond was, verzorgen tot een litteken, waar prima mee te leven valt. En mijn ouders? Die heb ik vergeven, hun wond is de mijne geworden. En hoewel ik mijn kinderen een relatiebreuk niet heb kunnen besparen, wil ik het niet doorgeven aan mijn kinderen, want als ik heel, zullen mijn kinderen daar ook van profiteren.

Wat mij betreft is er maar een richting, die van angst naar liefde leidt. Bestemming: mijn ware zelf. Auteur: Dennis