IK BEN ANGELIQUE

Ik ben Angelique en ik wil graag iets met jullie delen. Iedereen heeft wel iets op,- of aan te merken op zijn jeugd. Dingen die we het liefst anders hadden gezien, of waar we niet zo blij mee waren. Ik ben groot gebracht door emotioneel niet beschikbare ouders, waardoor constant en langdurig mijn grenzen zijn overschreden.

“It’s okay to be scared. But you have to get out there, open up, love, make mistakes, learn, be stronger. And start all over again”

Ik groeide op als een kind met chronische gevoelens van angst, leegte en schaamte. Zonder dat er veiligheid en geborgenheid was, van iemand die mij kon troosten. Daar heb ik nog lang last van gehad. Er was geen lichamelijke affectie en bescherming, verzorging van de emotionele behoeftes, bevestiging en erkenning, positieve en opbouwende kritiek.

De angst deed zijn werk

Ik had het gevoel dat ik op niemand kon bouwen of in vertrouwen kon nemen, omdat ik het gevoel had alles fout te doen. Ik twijfelde constant aan mezelf. Toch heb ik met al mijn kracht mijn ouders willen bewijzen dat ik met mijn vriendelijke karakter niet achterlijk en/of zwakbegaafd ben. Maar de geprojecteerde angst had zijn werk al gedaan. Het sleet er steeds dieper in tot ik het begon te geloven. Mijn redding was dat ik me rond mijn zeventiende verjaardag ben gaan richten op zelfhulpboeken en spiritualiteit. Ik had een bron gevonden waaruit ik kon putten en zo zag ik een opening hoe het ook kon en ben het huis ontvlucht.

“Though nobody can go back and make a new beginning. Anyone can start over and make a new ending”

Chico Xavier

Ik heb zo’n vijfentwintig jaar kunnen werken en heb nog steeds een bescheiden karakter. Ook heb ik een codependentie-conditionering. Als ik terugval in het oude gedrag van pleasen en daardoor boos wordt op mezelf, dan noem ik dat ook wel eens gekscherend ‘ongezond empathisch‘. Ik heb lang kunnen doen of er niets aan de hand was en gedacht dat ik alles wel aan kon en de last ook wel kon dragen. Ik zou alles wel overleven, want wat vond ik mezelf sterk en dapper. Uiteindelijk ben ik rond mijn dertigste verjaardag tegen de lamp gelopen met een burn-out, zware depressie, nog eens een burn-out, vier psychosen en ga nu door een periode met CPTSS.

Moeite om in mijn lichaam te blijven

Mijn vermijdende persoonlijkheidsstoornis met straatvrees (angst voor mensen), dissociatie ed. houden mij nog dagelijks in bedwang om volledig en voluit te kunnen leven. Je kunt waarschijnlijk wel begrijpen, of je misschien voorstellen dat het nog erg lastig is om bij mijzelf in mijn lichaam te blijven. Het kost mij nog heel erg veel energie om in het hier-en-nu en aanwezig te zijn en blijven.

Ik moet niks

Maar het gaat goed! Ik heb een gezonde levenslust. Natuurlijk is het niet altijd even makkelijk, maar ik ‘moet‘ niets. Ook heb ik verschrikkelijk lieve mensen om mij heen en haal ik heel erg veel voldoening uit mijn vrijwilligerswerk waar ik goed beschermd wordt. Zo kan ik me volledig op mijn herstel richten. Ik kom dus van ver, om in het reine te komen met mijn jeugd die mij heeft gevormd.

“Sometimes the bad things that happen in our lives put us directly on the path to the best things that will ever happen to us.”

Nu met mijn achtenveertig jaar heb ik het contact met mijn ouders verbroken. Ze staan niet achter mijn keuze. Ik wil graag na jaren, weer officieel gaan samenwonen met mijn (ex)vriend en tevens mijn mantelzorger van de afgelopen jaren. Iedere dag kwam hij even bij mij kijken of het wel goed met mij ging en hij me ergens mee kon helpen. Reed vervolgens weer een uur op zijn brommer door weer en wind naar huis totdat ik dat echt te gek vond worden en we dus eigenlijk al enige tijd geleden zijn gaan samenwonen.

Ik hou zelfs van hem

Natuurlijk zet iedereen daar waarschijnlijk zijn of haar vraagtekens bij. Zo kunnen mijn ouders niet aanvaarden dat hij verschrikkelijk goed voor mij is; Hij heeft mij laten zien en voelen wat liefde is en dat al zo’n tien jaar – sinds mijn laatste psychose. Ik durf nu uiteindelijk weer een relatie aan te gaan, waarin ik hard mag werken om mijn grenzen goed aan te geven. Hij ziet mij, hoort mij, houdt rekening met mij en ik vind hem verschrikkelijk aardig. Ja! ‘Ik hou zelfs van hem‘. Dat hij ook van mij houdt, tja dat kan ik nog maar moeilijk geloven. Toch is het vertrouwen er en willen we aan een toekomst werken.

Dank je wel

Wat ik wil zeggen is; Dank je wel BINDU! voor al je mooie artikelen die je zo belangeloos hebt gedeeld. Samen met het bijhouden van een dankbaarheidsdagboek en heel veel lezen over o.a. narcisme heeft mij goed geholpen een verwarrend levensverhaal in woorden uit te kunnen drukken. Dankbaar ben ik ook voor de coaching sessie met Madeleine.

Dat ze alles rechtvaardig en vanuit liefde beredeneerd, waardoor ik er wat mee kon en het zo in de praktijk kon brengen. Dat ik nu ondanks al mijn hindernissen er gewoon mag zijn en een stem heb gekregen. Ze heeft een hand kunnen rijken in de chaos aan informatie, waardoor ik ben waar ik nu ben en er zo uit ben gekomen.

“Gratitude turns what we have into enough”

Ook dank, voor de lieve en warme reacties op mijn vragen, verhalen en bijdragen in de BINDU COMMUNITY. Kortom: Heel erg dankbaar en ga zo door. Ik wil iedereen een hart onder de riem steken die met o.a. narcisme te maken heeft gehad. Ik ben gelukkig nu! En ik voel met je mee en begrijp maar al te goed hoe moeilijk het is om ervan te helen. Geef niet op! Ook jij komt er wel weer. Auteur: Angelique.