IK BEN ANGÉLA

Ik ben Angéla, een vrouw van 55 jaar. De afgelopen jaren heb ik me voornamelijk alleenstaande, werkende moeder gevoeld, van twee kinderen met een rugzakje. Dit heeft er onder andere voor gezorgd dat ik mezelf veel te vaak vergeten ben, of op de tweede, of derde plaats zette.

Een burn-out vorig jaar heeft me enorm veel inzichten gegeven, dat ik nog lang niet was waar ik dacht, of hoopte dat ik was. En ik heb diverse ingrijpende besluiten genomen en dingen veranderd die ik kon veranderen. Ik ben er nog niet natuurlijk, want het is een proces. Maar ik voel dat ik nog altijd in opwaartse beweging ben. Je hoeft ook niet continu te groeien. Eventjes op een bepaald punt je rust pakken om stabiel te blijven heeft echt voordelen, dat is nog altijd een aandachtspunt voor mij want ik ben nogal ongeduldig.

De perfecte jeugd

Ik heb voor de buitenwereld een perfecte jeugd en opvoeding gehad, vader een goede baan dus financieel was er stabiliteit, ondanks dit was er wekelijks strijd onder andere om geld, huishoudboekjes werden bestudeerd om elke week te beslissen dat er teveel werd uitgegeven maar er veranderde nooit iets. Naast dat hadden mijn ouders een bijzondere interactie met elkaar. Zij hadden vaak ruzies met gooien en schreeuwen. Als kind dacht ik dat dat normaal was, omdat ik weinig naar buiten mocht.

“The greater a child’s terror, and the earlier it is experienced, the harder it becomes to develop a strong and healthy sense of self” Nathaniel Branden

Mijn moeder had smetvrees en OCD en ik had ook niet veel vriendjes en vriendinnetjes. Ik was nogal een lomp, dik kind en werd op school ook altijd gepest. Mijn kamertje was mijn veilige plek en daar was ik dan ook heel vaak. Door mijn HSP, wat ik toen nog niet wist, ving ik veel dingen op die ik niet kon plaatsen. Ik kon er niet naar vragen, want dan was ik een raar kind dat rare dingen zei. Daaruit volgde de overtuiging, “Ik moet niet zeggen wat ik denk want dan ben ik gek!”

Ik wil een kind

Ook besloot ik al heel jong dat ik wel kinderen wilde, maar niet met de vader wilde samenwonen. Door hoe mijn vader en moeder met elkaar omgingen binnenshuis, had ik al snel bedacht dat ik daar geen zin in had. Wel zouden twee huizen naast elkaar heel fijn zijn, want dan hadden de kinderen toch een vader en een moeder. Dat mijn beide kinderen geen stabiele vader hebben, is dus ook een dingetje waar ik lang een schuldgevoel over heb gehad. En dat heb ik waarschijnlijk proberen te compenseren door nog meer te geven als werkende moeder, zowel emotioneel als financieel.  

Ergens in mijn jeugd ben ik me gaan aanpassen aan mijn omgeving in de hoop om geaccepteerd te worden en erbij te horen. Ik wilde niet raar gevonden worden. Een gevoel dat ik tot diep in mijn volwassenheid onbewust heb nagejaagd, het erbij horen, gezien en gehoord worden. En het blijft tot op heden een trigger voor me.

Nadat mijn moeder in 1992 overleed heb ik voor mijn gevoel nooit meer emotionele gedragenheid gevoeld. Dit besef kreeg ik vorig jaar in mijn herstelperiode van een burn-out. Het gaf me het inzicht dat ik door hierdoor onbewust naar op zoek te zijn geweest, ik continu bevestiging buiten mezelf heb gezocht. Ik ben er inmiddels ook achter dat ik issues heb met verlating– en bindingsangst, waardoor ik nooit een honderd procent gezonde relatie heb ervaren.

Ik weet het antwoord niet

Of ik ooit in dit leven een gezonde relatie ga ervaren? Daar weet ik geen antwoord op, omdat ik er nu nog niet klaar voor ben. Het feit dat ik mijn zwakke punten ken betekent nog niet dat ik ze overwonnen heb, ik zit nog in dat proces. Maar ik blijf de optie altijd open houden, want een relatie die iets toevoegt is toch een mooie wens.

“Unconditional love will have the final word in reality” – Martin Luther King, Jr.

Naast dit alles ben ik op een gegeven moment in mijn jong volwassen leven in aanraking gekomen met drugs en ben ik een tijd verslaafd geweest. Het feit dat ik op gegeven moment zwanger bleek, is voor mij het omslagpunt geweest. Ik wilde een normale moeder zijn en geen verslaafde, dus ik ben al 25 jaar clean en nooit een terugval gehad.

Mijn dochter moest uit huis

Zelfs niet in zeer zware tijden met mn jongste dochter en allerlei zware problematiek. Er volgde zelfs een uithuisplaatsing voor kortere periode, voor haar eigen veiligheid. Ik ben daardoor wel bewust hoe sterk mijn karakter is en dat had ik waarschijnlijk nodig om het geloof in mezelf te gaan leren krijgen.

“You are what you believe yourself to be” – Paulo Coelho

Het belangrijkste van alles vind ik dat ieder mens de mogelijkheid moet hebben om de best mogelijke versie van zichzelf te worden en verantwoordelijkheid neemt voor zijn/haar eigen gedrag. Dan zou de wereld nog mooier worden voor nog meer mensen!

Mijn zevende leven

Voor mijn gevoel ben ik momenteel in mijn zevende leven bezig en heb ik sinds mijn volwassenwording een enorme weg afgelegd. Mijn ziel kiest niet voor de makkelijkste weg dus sommige beschadigingen zijn wat heviger dan anderen. En hebben een wat langere tijd nodig om te helenm maar daar gun ik mezelf alle tijd voor die ik daarvoor nodig heb.

Het ouder worden zie ik als een cadeautje, want je ziet gewoon wat je allemaal geleerd hebt in het leven. Als dat mogelijk is, dan is the sky the limit, letterlijk. Dus ik wil best 104 worden want deze 55 jaar gingen best snel. Ik wil nog zoveel meer groeien, meemaken, ervaren, zien, horen, proeven en noem maar op wat nog meer! Auteur: Angéla.