HET COLLECTIEF DENKEN IN EEN GEZIN

Tijdens mijn jeugd had ik het idee dat we een close gezin waren, in de zin dat iedereen bovenop elkaar zat. We hadden allemaal dezelfde ideeën, terwijl ik me altijd anders voelde dan anderen. Herken je uitspraken van je ouders als: “We doen dat niet zus, maar zo”, of “Nee, wij zien dat zo”. Er werd de rest niets gevraagd, we hadden gewoon allemaal dezelfde zienswijze, punt.

Geen emotionele verbinding

Na jaren van zelfonderzoek en studie vielen eindelijk de kwartjes. Dit is niet normaal en komt vooral voor in gezinnen met wederzijdse afhankelijkheid en verstrengeling. Er is dan een gevoel van nabijheid, maar de emotionele verbinding was er niet.

“Pass along the value of empathy to our children. Not sympathy, but empathy—the ability to stand in somebody else’s shoes; to look at the world through their eyes” – Barack Obama

En als deze verbinding er niet is, dan ontstaat er een zogenaamd collectief denken. Het is een gevoel van samen, wat eigenlijk niet echt is. Wat er ontbreekt, is namelijk de autonomie van de gezinsleden. Niemand is zijn ware zelf.

Vrij van collectief denken

Als je je ware zelf bent worden je gedachten, gevoelens en emoties niet bepaald door anderen en zijn ook niet per se hetzelfde als die van anderen. Als je verbonden bent met je ware zelf en leeft vanuit authenticiteit en verbinding met je intuïtie, dan is er geen angst.

In dit soort gezinnen ontstaat een codependentie-conditionering. Je bent bang voor de reactie van de anderen en je gedraagt je op bepaalde manieren om validatie en liefde te ontvangen. Voor je zelfbeeld ben je afhankelijk van de buitenwereld, daarom wring je jezelf in allerlei bochten om de ander tevreden te houden. Wat er ontbreekt, is het volwassen worden van de kinderen, maar ook de volwassenheid bij de ouders is er niet.

Ik lijk op jou

Je kunt volwassenheid zien als het moment waarop je begint over te gaan naar de patronen, waarden en overtuigingen die je kiest op basis van wat bij je past. Wat echter bij velen het geval is; ze worden daarin niet begeleid en gezien. Ze nemen de normen, waarden en patronen van ouders en anderen over.

“Being a family means you are a part of something very wonderful. It means you will love and be loved for the rest of your life” – Lisa Weed

Hierdoor ontstaat een interne boosheid, omdat je je niet meer verbonden voelt met wie je werkelijk bent. Je hebt je leren verbinden met de waarden van een ander. Als je je niet verbonden voelt met je ware zelf, dan ga je door het leven op de automatische piloot, je wordt geleefd. Het is dus belangrijk om in te zien hoe dat vroeger bij jou in het gezin was. Was er autonomie, of was er een collectief denken? Auteur: Madeleine van Mourik.