GEDICHT – VERLIES JEZELF

Gedicht: Verlies jezelf. Ik ben een herinnering aan een ver thuis
als persoon besta ik niet
als een persoon verschijn ik alleen

vanaf de dag dat ik mijzelf leerde kennen
verdween de persoon
is er enkel een aanwezigheid
die de dorst kan lessen
die het verlangen kan vervullen

ik ben een uitnodiging
voor hen die een intens verlangen in hun hart hebben,
omdat ze zichzelf missen
een diepe drang omdat,
tenzij ze zichzelf vinden, al het andere zinloos is

Verlies jezelf

bereidheid om alles op te geven,
anders kunnen wij elkaar niet bereiken
er zijn duizenden verlangens
maar er dient slechts één verlangen te zijn:
weer thuiskomen om je werkelijkheid te vinden
en precies in dat vinden
heb je alles gevonden wat van waarde is
gelukzaligheid, waarheid, extase

je bent net zo oud als het hele bestaan
je bent hier altijd geweest
maar je werd te veel in beslag genomen
door de dingen van de dag
je was je niet bewust van jouw verlangen

Daag jezelf uit

ik probeer dat, wat binnenin jou sluimert, uit te dagen,
het slapende in jou wakker te maken
het vuur is er maar brandt op een laag pitje
je hebt er nooit enige zorg aan besteed

mijn uitnodiging is om je in vuur en vlam te zetten
tenzij je een leven kent wat helder en vol gloed is
is alle kennis gewoon bedrog
je verzamelt kennis om te vergeten
dat de ware kennis er nog niet is

Spring!

hoe groot je verzameling van al dat andere ook is
van het objectieve in de wereld
het zal nooit zelfkennis vervangen
met zelfkennis verdwijnt alle duisternis
al het afgescheiden zijn van het bestaan

ik nodig je uit om de moedige sprong in de zee van het leven te wagen
verlies jezelf
want dat is de enige manier
om jezelf te vinden. Auteur: Rani Savitri.