EEN GOLF VAN HERINNERINGEN

In de stille uren van de nacht, wanneer de wereld gehuld is in een deken van rust, overvalt me soms een golf van herinneringen. Gedachten aan de mensen die ik onderweg verloren ben, sluipen zachtjes mijn gedachten binnen als ongenode gasten, maar ik verwelkom ze desondanks.

Het is grappig hoe herinneringen werken. Soms zijn het net oude fotoalbums die je opendoet, en je bladert door de pagina’s van het verleden. Ik zie hun glimlachen, hoor hun stemmen en voel de warmte van hun aanwezigheid alsof het gisteren was.

Zouden we nog steeds lachen?

Er zijn dagen waarop ik me afvraag hoe het zou zijn als ze hier nog steeds waren. Zouden we nog steeds lachen om die oude grappen, of zouden we nieuwe herinneringen creëren die de plaats innemen van de oude? Maar er zijn ook momenten waarop het gemis over me heen spoelt. Een leegte die niet zomaar gevuld kan worden, hoeveel tijd er ook verstrijkt. 

Ik koester de herinneringen, ze zitten diep verborgen in het hart. En ook al is er soms het gevoel van gemis, ik weet dat ze een deel blijven van mij, voor altijd.

Dankbare herinneringen

Terugdenken aan degenen die ik verloren ben. Soms zijn het leuke, blije herinneringen die mijn hart verwarmen, en op andere momenten is er meer een gevoel van melancholie en verdriet. Maar in beide gevallen ben ik dankbaar voor de tijd die we samen hebben gehad, voor de lessen die ze me hebben geleerd en voor de liefde die ze hebben achtergelaten.

Dus, terwijl ik terugdenk aan degenen die niet meer in mijn leven aanwezig zijn, omarm ik hun herinneringen met een glimlach en een traan. Ze zullen altijd een deel van mijn verhaal zijn, een hoofdstuk dat ik koester en dat me heeft gevormd tot wie ik ben. Auteur: Madeleine van Mourik.