COLLECTIEF DENKEN ALS SCHIJNVERBINDING

Ik heb bijna mijn hele leven wel gehoord dat ik ‘anders‘ ben. Dat begon al toen ik jong was, al begreep ik totaal niet waarom men dat vond. De moeilijkheid zat hem meer in de verwarring, met de conditionering binnen ons gezin. Wat ik leerde van mijn ouders was namelijk dat we allemaal dezelfde ideeën moesten hebben, een gelijkheid. ‘We doen dit op deze manier‘ en ‘Wij zien het zo’, daar kwam je niet tegenin. 

Collectief denken

Na veel jaren van (zelf)onderzoek, ben ik er achter dat dit zogenaamde ‘collectief denken‘ veel voorkomt in gezinnen waarin er wederzijdse afhankelijkheid en verstrengeling is. Er was bij ons thuis een gevoel van nabijheid, wat voelde alsof we heel close waren, maar de emotionele verbinding ontbrak juist. En als je deze verbinding niet hebt, dan ontstaat er een collectief denken. Zo wordt er een gevoel van saamhorigheid gecreëerd, wat eigenlijk niet echt is. 

Geen autonomie

En nog belangrijker; er ontbreekt autonomie. Er is geen echte zelf. Een zelf dat niet wordt bepaald door de emoties, gedachten en gevoelens van anderen. Een zelf dat voortkomt uit authenticiteit en verbinding met intuïtie. In plaats daarvan is er angst voor de reactie van anderen, en een verlangen om door anderen gevalideerd te worden. Er is geen emotionele volwassenheid. 

Omdat deze volwassenheid mist, kies je niet je eigen patronen, overtuigingen en waarden, maar neem je alles over van je ouders en het gezin. Dit veroorzaakt veel onzekerheid en wrok, omdat je voelt dat je geen keuze hebt. Uiteindelijk begint er iets te knagen van binnen. Je begint te voelen hoe ver je van jezelf verwijderd bent. Al die tijd werd je geleefd en kun je achteraf zeggen dat je op de automatische piloot door het leven ging. Je leeft dan vanuit de conditionering in je jeugd. 

Doorzie jij hoe het grote geheel in elkaar steekt? Auteur: Madeleine van Mourik.